अन्तिम पत्र

मिति: १९/०१/२०७१

मैले यो पत्र एक - दुइ दिन अगाडी मात्र लेखेको भए यसमा केहि सम्बोधन हुने थियो ।  मैले लेख्ने थिए प्रिय प्रेमिका, अथवा, मेरी हृदयकी रानी र यो पत्रको बिसय बस्तुनै फरक हुने थियो । आज म अन्योलमा छु । यो पत्रको सम्बोधनको बारेमा । तिमी मेरो प्रिय रहिनौ र यो मेरो जीवनको एउटा नया सत्य हो ।

तिमीलाई first semester देखीनै देखि रहेको भए पनि तिमी प्रति म कहिले आकर्षित भैन । तिमिलाई मैले कहिले प्रेम गरौला भनेर सोचेको पनि थिएन । तर म यो पनि नकार्न सक्दिन, जब तिमी तिम्रो त्यो black tank top लाएर, आँखामा गजल पोतेर class मा आउथ्यौ, तिमीलाई परि भन्दा केहि काम देखिन्न थियो ।

Class tourमा तिमी संग नजिकिनु एउटा संयोग थियो । सायद समयको माग । हामी  नाजिकिनुको धेरै कारण थिए । र ती कारणहरु हामीलाई नजिक बनाउनैलाई उपस्थित भएको म मान्छु । तिमी संग संगत बढ्दै जादा थाहा पाए तिमि अरु जति मन्क्षेलै judge गर्दैनौ । म  तिमी प्रति आकर्षित भए । तिमीलाई प्रेम गरे । मैले जुनमा तिमीलाई देखेको छु, भिडमा तिमीलाई भेटेको छु, नचिनेको मान्छेलाई तिमी भनि बोलाएको छु, तिम्रो लागि कविता लेखेको छु र आज यो मेरो जिन्दगीको पहिलो पात्र पनि लेख्दै छु । केवल तिम्रो लागि । "Miss You" भन्ने सब्दको अर्थ मैले तिम्रो प्रेममा थाहा पाए । सरिरको एउटा टुक्रा चोइटाएर निकाल्दा कति पिडा हुन्छ भन्ने अब मलाई थाहा छ । तिमी मुटुको टुक्रा भएकी थियौ । 

सायद ती केहि कारण नघटेका भए हामि आज पनि अपरिचित साथी मात्र हुनेथियौ । यश आर्थमा भन्नु पर्छ अहिलेको यो हाम्रो अवस्थाको पुरा दोषी त्यहि समय हो । त्यहि पल हो जसलाई हामीले मजसंगा बाँचयौं । घटना अर्कै भएको भए, तिमी अथवा म कोइ एक जना tour मा न गएको भए हाम्रो यो tour मा मैले तिमीलाई म प्रति आकर्षित गर्ने थिएन, तिमी मलाई प्रेम गर्ने थिएनौ र अन्त्यमा तिम्रो मुटु दुखाएर म आफ्नो बाटो लाग्ने थिन । तिम्रो मुटु दुख्ने नै थिएन, किन भने तिमीले मलाई प्रेम नै गर्ने थिएनौ । तिमी ऐले पनि चोखो, निश्चल, निर्मल र पूर्ण हुने थियौ । त्यस्तै लजालु, उत्कृस्ट र तिमी जस्तै, original । मेरो आगमनले तिमीलाई धेरै कुरामा बदलेको छ । यसको लागि म माफी चहन्छु । तिम्रो जिन्दगि बाट मेरो बहिर्गमनले तिमीलाई ठुलो चोट पुग्नेछ भन्ने मैले बुझेको छु । तर म यो कुरामा केहि गर्न सक्दिन र माफी पनि माग्ने छैन । मलाई तिमी संगको बिछोड केहि फरक परेको छैन । यो एउटा पल थियो, जुन हुनु नै थियो । मैले केहि सिक्नु थियो  तिमीले केहि सिक्नु थियो ।

तिमी भन्ने गर्थेउ, “मलाई कसैको बिश्वास लाग्दैन । सबैले धोका दीने गर्छ । मैले धेरै जना त्यस्तो देखेको छु । म जिन्दगीमा कुनै केटालाई बिश्वास गर्ने छैन" । आखिर येस्तैनै भयो । मानिसले जे सोच्छ त्यहि पाउछ भन्ने सुन्य थिए, ऐले जिन्दगीलाई फर्केर हेर्दा लग्क्ष, सायद सत्य हो । तिमी संगको प्रेम र बिछोड भए जस्तै जिन्दगि कुनै दिन बालापनमा मैले पनि सोचेको थिए । आखिर त्यस्तै भै छोडयो ।

तिमीलाई मैले तिमीले चाहेको खुशी दिन सकौला कि न सकौला भन्ने चिन्ताले मैले धेरै रात नसुति कटाको छु । तर तिमी मेरी सपनाकी रानी हो कि हैन भन्ने कुरा मैले कहिले सोचिन । जब सम्म तिमीले मलाई माया गर्छौ त्यति बेला सम्म केहि समस्या छैन भन्ने मैले बुझेको थिए । तर ऐले थाहा पाए त्यो सोच्ने कुरा थियो । त्यति मात्र हैन, समाजमा हाम्रो सम्बन्ध कतिको स्वीकार्य हुन्छ, माता पिता र दिदिको सामाजिक प्रतिष्ठामा कस्तो प्रभाव पर्छ, दिर्गकलिन जिएवनमा कस्तो अशर पर्छ आदि कुराले मायाको सत्यनास गर्दो रहेछ । मैले त्यो पछि थाहापाए । र त्यसको मलाई धेरै पछुतो छ । मैले तिमी संगको प्रेम सम्बन्ध येस कारण पनि टुंग्याको हु । मैले समाजको रितिलाई मेरो प्रेम भन्दा माथि राखे । यो राख्नु को कारण मेरै मनस्थिति हो, मैले समाजलाई बुझेको दृस्टीकोड़ र मेरा भाबी सन्तति प्रति मेरो दइत्वबोध र तिम्रो दिर्घकालिन सुख पनि येही मै छ भन्ने बिश्वास गरेको छु ।

हाम्रो समाजमा स्वस्थानीको कथा मजाले पढिनछ । भगवन शिभा र पार्वतीको प्रेमको प्रसंशा गरिन्छ तर प्रेमलाई हेर्ने दृस्टीकोड भने बिल्कुलै फरक छ । प्रेमीहरुलाई बिछोडीन बाध्य बनाइन्छ, वियोगान्त जीवन बाच्नु पर्छ । मुना मदन, Romeo Juliet , लैला माझ्नु जस्तै आज प्रेमीहरु बिछोडिएका छन् । हाम्रो प्रेमको पनि त्यहि हबिगत हुने थियो, भयो । असफल, लाचार र अधुरो । तिम्रो र मेरो भेट, प्रेम हाम्रो जीवनको यात्रामा एउटा अबिस्मरनिया पल मात्र भएर बस्ने छ ।  तिमी र म दुबैले त्यो पल मजले, हर्सित भएर बच्यौँ र म त्यो पाल त्यसरिनै बितोष भन्ने चहान्थे । तिम्रो बिस्तारमा पल्टिएर यो पढी रहदा तिमीले सोच्दै होलाऊ कि मैले तिम्रो भवनको मजाक उडाए, तिमीलाई use गरे, तिमीलाई धोका दिए । यो सोची रहंदा मैले तिमीलाई धेरै पटक भनेको एउटा कुरा पनि तिमीले सम्झिनु पर्छ "मलाई प्रेम नगर, मलाई मिस नगर । म तिमीलाई छोडेर कुनै दिन टाडा जाने छु । कहिले फर्केर आउने छैन" ।

मैले तिमीबाट breakup पहिले पनि धेरै गर्न खोजेको हु । तर सकिन । मलाई ऐले लाग्छ मैले अलि केटा-केटि जस्तो व्यवहार पनि गरे । म अलि mature भैन । त्यसकै फल स्वरुप मैले तिमीसंग धेरै पल्ट breakup र pachup गरे । मानौ प्रेम जिन्दगीको खेल थियो र तिमी गुडिया । तर मैले त्यस्तो भने कहिले सोचेको हैन । म immature भएकै कारणले मात्र । तिमीलाई कुनै समयमा एस्तो लागेको भए मलाई माफी देउ । तिमी संग प्रथम पटकनै कुरा टुंग्याएको भए म र तिमी जस्तो अस्तव्यस्त भएका थियौ त्यस्तो हुने थिएनौ । तर मलाई त्यति धेरै आत्माग्लानी पनि छैन । मैले यो दुइ बर्सको अन्तरलमा धेरै कुरा सिक्न पाए । तिमीले धेरै कुरा सिकयौ । यसले मलाई मेरो जिन्दगि एउटा नया र उत्क्रिस्ता ढंग बाट बस्चना सहयोग गर्छ भन्ने कुरामा म पूर्ण बिस्वस्त छु ।

आज यो पत्र लेख्नुको कारण यो पनि एउटा हो । म मेरो कमजोरी कसैलाई हुन दिन सक्दिन । मेरो कमजोरी र मेरो साहास मेरो लागि म नै थिए र म नै हुनेछु । हाम्रो breakupको एउटा कारण मेरो यो घमण्ड पनि हो । यसको प्रभाव अहिले तिमीलाई के पर्छ भन्ने कुराको मलाई मतलब छैन किनभने जिन्दगिको कुनै मोडमा, म बिश्वस्त छु, तिमी पनि खुशी हुनेछौ र कहिँ कतै यस्तो दिन पनि आउने छ जहिले तिमीले मलाई धन्यबाद भन्न मन लाग्ने छ – यो पलको लागि र यो breakupको लागि । 

नोट :

म कृतज्ञ छु मेरा आम बुवा र मेरो प्रिय दिदि अन्जीला प्रति जस्सले आज म जे हुँ त्यो बन्नमा मलाई सानै देखि सहयोग, हौशला, प्रेरणा र साथ दिनु भएको छ । मेरो वाईयात विचार अनि कुराहरु लाइ सदा झेल्नु भएको छ र senseless लाइ sensible  बनाउन कहिले थाक्नु भएको छैन ।
म आभारी छु मेरा आतिनै मिल्ने साथीहरु आशिष, अस्मिता, अनन्त, संजय र मेरिना प्रति जसले मेरो जीवनको हरेक मोडमा साथ दिएका छन् र सहि मार्गनिर्देश गरेका छन् ।
म आभारी छु Apex Collegeको अति नै न रुचाएको र विध्यार्थीबाट अति नै अपहेलित SMART कार्यक्रम प्रति जसले मलाई परिवर्तन नै जीवनको सार हो र परिवर्तनमा रमाउनुपर्छ भन्ने सिकायो । साथै यही कार्यक्रमबाट मैले राम्रो निर्णय र सहि निर्णय बीचको फरक पनि सिकेको छु । येही कार्यक्रम मार्फत सहि निर्णय लिन सक्ने छ्यमतको ब्रिधि पनि गरेको छु ।
मेरो blog पढ्ने र मलाई माया अनि सुझाब दिने सम्पपूर्ण इस्ट मित्र, नातेदार, छरछिमेकि, र शुभचिन्तकलाई मुरी मुरी धन्यबाद ।